به نقل از «ایسنا»

هندی‌ها برای موسیقی چه کردند که ما نکردیم؟

تاریخ انتشار: ۱ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۱۵۳۸۰۹

در بخش پژوهشی سی‌وهشتمین جشنواره موسیقی فجر در ۳۰ بهمن‌ماه، «آبتین جاوید» بن‌پایه‌ها و پایانه‌ها در موسیقی شرق (چالش‌ها در تعارف کتگوری‌های هنری و خودگم‌کردگی) را بررسی کرد.

به گزارش ایسنا به نقل از ستاد خبری سیوهشتمین جشنواره موسیقی فجر، در سومین شب بخش پژوهش سی‌وهشتمین جشنواره موسیقی فجر رضا مهدوی (مجری و کارشناس) رادیو گفتگو میزبان «آبتین جاوید» موسیقی پژوه بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در این نشست، آبتین جاوید (موسیقی‌پژوه) در سخنانی به تشریح «بن‌پایه‌ها و پایانه‌ها در موسیقی شرق» پرداخت و توضیح داد: بارها دیده شده و یا همه تجربه کرده‌اند که نه فقط اهل فن بلکه افراد معمولی که موسیقی گوش می‌دهند و مخاطب موسیقی هستند، نمی‌دانند که آنچه گوش می‌دهند، چه نوع موسیقی است؟ سنتی است یا فولک؟ یا تردیشنال و یا آئینی و کلاسیک است؟ و حتی در این مورد بارها به این موضوع برخوردیم که در ایران آنچه در ردیف و دستگاه است را می‌گوییم، موسیقی سنتی! ولی وقتی آن را به بیرون از مرزها می‌بریم، موسیقی کلاسیک خطابش می‌کنیم؛ بعضی اوقات آن‌قدر بر روی آن مانور داده می‌شود که ما را گمراه می‌کند. یعنی ما نمی‌دانیم که موسیقی کلاسیک و سنتی و تردیشنال و یا حتی موسیقی آیینی چه عناصری دارد؟

او افزود: ما باید بدانیم تعریف کلاسیک چه هست؟ کلاسیک یک تعریفی دارد: «در طی یک دوره زمانی به عنوان بالاترین کیفیت چیزی برجسته در نوع خودش قضاوت شدن است » این یک تعریف کلی هست و یک تعریف دیگری از کلاسیک داریم: «به سبک ساده و شیک که پیرو مد نیست!» «کلاسیک» خود در واژه پیرو مد نیست و با مسایل روز تغییر نمی‌کند و اصالتی را با خود حمل می‌کند و ماندگاری دارد. در موسیقی می‌گویند موسیقی کلاسیک به طور کلی به موسیقی جهان غرب اشاره و البته جدیدا به موسیقی کلاسیک شرق هم اشاره می‌کند، چون می‌گویند چارتی دارد که گاهی به عنوان موسیقی غربی آن را متمایز می‌کنند؛ اما در کل چون شرق هم الان درگیر کلاسیک شده است، شرق و غرب ندارد این دوره از قرن نهم میلادی در موسیقی کم‌کم شروع شده و آمده جلو چیزهایی به آن اضافه شده است، حتی با اینکه استراوینسکی سمفونی «آئین بهار» را می‌نویسد و نیجینسکی بر روی آن تئاتر اجرا می‌کند و مردم به سمت او تخم مرغ پرتاب می‌کنند اما باز دوباره از تعاریف کلاسیک خارج نمی‌شود. اینجا یعنی هنرمند وارد بخش نئوکلاسیک شده است و البته عناصر کلاسیک از اثرش خارج نمی‌شود؛ این تعاریفی است که در غرب وجود دارد.

این موسیقی پژوه در ادامه در پاسخ به پرسش مجری مبنی بر اینکه آیا مجاز هستیم در گذر زمان تعاریف را برحسب زمانه باز تعریف کنیم؟ گفت: طبیعتا بله؛ ما انسانیم و همانند همه چیزهای پیرامونمان، ما هم تغییر می‌کنیم و باید پایه‌ها را بشناسیم که بتوانیم تغییراتی در آن به‌وجود بیاوریم. هند برای همین موسیقی کلاسیک بعد از مستعمره شدن دو قرن تحت تاثیر انگلیس بود اما یک اتفاق جالب در هند افتاد؛ با اینکه موسیقی انگلیس و موسیقی اروپا موسیقی سمفونیک را از آنها گرفتند اما مثلا در شمال هند در منطقه راجستان به مکاتب موسیقی و تئاتر حتی چون همه چیز در آن دوره درباره فرهنگ و هنر هند ممنوع شده بود، موسیقی «گارانا» به وجود آمد که می‌گویند «گارانا» که همان غار است یا در مورد شرق هند به آن «بانی» می‌گویند؛ اما بانی این موسیقی کیست؟ هندی‌ها در کنار اینکه این موسیقی را حفظ می‌کردند این موسیقی را هم حفظ کردند. دقیقا این همان مسیری است که ما آن را نرفتیم و توسعه‌اش ندادیم و حتی جلوی توسعه آن را گرفتیم.

او اضافه کرد: موسیقی ردیف دستگاهی ایران از یک دوره‌ای به بعد دیگر رشد نکرد و گوشه‌ای به دستگاه‌های آن اضافه نشد اما هندی‌ها این کار را انجام دادند و موسیقی ادواری خودشان را حفظ کردند. آنها ادبیات خود را که بر این موسیقی ادواری سوار می‌شد، حفظ کردند و در کنار آن موسیقی غرب را هم یاد گرفتند و سپس در واژگان مدرن خودشان چیزی بنام «سافت کلاسیک» بوجود آوردند. اساتید موسیقی هند علاوه بر اینکه در خانه‌ها، غارها و زیر زمین‌ها موسیقی خود را حفظ می‌کردند، اتفاقات بیرونی را نیز رصد می‌کردند. آنها آگاه شدند و فهمیدند موسیقی کلاسیک چیست و بعد آن را با موسیقی خودشان تطبیق دادند. از ریتم و خصوصیات سازها گرفته تا توان تکنوازی و توان گروه‌نوازی همه چیز را بررسی کردند و به چهار شاخصه رسیدند و با خود گفتند هر موسیقی که در هند بخواهد به رده کلاسیک برسد، باید این چهار شاخصه «پیشینه مکتوب قابل اتکا»، «شیوه و زبان آموزشی استاندارد در تکنیک‌ها در راستای همراهی ملودی و ضرب آهنگ»، «قابلیت اجرای تکنوازی» و «رپرتوار و شیوه ارائه استاندارد» را دارا باشد؛ در ایران هم می‌توانیم از همین مدل هندی استفاده کنیم و حتی می‌شود، یک شاخصه دیگر هم اضافه کرد.

این نشست‌های پژوهشی تا دوم اسفندماه، به صورت زنده از رادیو گفت‌وگو پخش شود و هنرمندان موسیقی و کارشناسان درباره موضوعات مختلف این حوزه به بحث و تبادل نظر خواهند پرداخت.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: سی وهشتمین جشنواره موسیقی فجر دفاع مقدس سی وهشتمین جشنواره موسیقی فجر علا ءالدین قاسمی درگذشت زلزله در ترکیه محمدمهدی اسماعیلی جنگ تحمیلی دفاع مقدس سی وهشتمین جشنواره موسیقی فجر موسیقی کلاسیک

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۱۵۳۸۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چند حقیقت شگفت انگیز درباره کشور هند و فرهنگ مردم آن

معروف است که هند کشوری است که به راحتی می توان به آن دل باخت و سخت می توان آن را فراموش کرد: رقص، غذاها و هر چیز کوچکی در هند فریبنده است. آن هایی که حتی یک بار این کشور را دیده اند، دل شان می خواهد که دوباره به آنجا بازگردند.

همه ی این ها به این خاطر است که رسوم و سنت ها و زندگی روزمره ی مردم هند برای گردشگران به قدری شگفت انگیز است که سخت می توان در برابر میل به بیشتر دانستن درباره ی این کشور مقاومت کرد.

به گزارش روزیاتو، با چند حقیقت خواندنی درباره ی کشور هند همراه باشید.

۱- چرا نوزادان خط چشم دارند؟

اگر در هند با یک نوزاد مواجه شوید، به احتمال زیاد نوعی خط چشم به نام سرمه دور چشمانش خواهد داشت. سرمه یک آرایش چشم باستانی است که از دوده درست می شود.

این خط چشم معمولاً روی پلک پایینی نوزاد کشیده می شود. به عقیده ی هندی ها این خط چشم از کودک در برابر شیطان محافظت می کند. برخی هم معتقدند سرمه برای بینایی نوزاد مفید است. با این حال، تاکنون هیچ پژوهش علمی آن را اثبات نکرده است.

۲- رقص یک سبک زندگی است

هندی ها شیفته ی رقص اند. جدا از رقص های معروف بالیوودی، ۸ نوع رقص کلاسیک هم در هند وجود دارد. حسی که رقص های هندی انتقال می دهند با هیچ رقص دیگری در دنیا قابل قیاس نیست و تنها با نگاه کردن به آن ها میل شدیدی به همراهی فوری با آن رقص در شما شکل می گیرد.

۳- حرکات دست ابزاری برای برقراری ارتباط هستند

هندی ها حرکات دست و حالت های چهره ی پرشوری هم دارند. این حرکات به هندی ها کمک می کنند احساسات خود را به شکل عمیق تر و برجسته تری بروز دهند. شاید علت تنوع این حرکات، رقص های کلاسیک و یوگای هندی باشند که در آن ها از حرکات دست استفاده می شود.

۴- یکی از بزرگ ترین صنعت های فیلمسازی دنیا را دارد

بالیوود یکی از بزرگ ترین مراکز فیلمسازی دنیا است. فیلم های تولیدی آن اغلب ترکیبی از ژانرهای تریلر، اکشن، عاشقانه و غیره هستند. شاید به همین دلیل باشد که هنگام تماشای آن ها احساسات مختلفی را تجربه می کنیم.

۵- تندترین چای دنیا را دارد

چای ماسالا که در زبان هندی به معنای «ادویه» است، در هند از محبوبیت زیادی برخوردار است. این چای تقریباً در هر گوشه و کناری از این کشور به فروش می رسد. این چای در دنیا نیز طرفداران زیادی پیدا کرده است.

چای ماسالا همان چای سیاه است که به آن مقدار شیر و ادویه اضافه می شود. این چای را برای تقویت دستگاه ایمنی، کاهش التهاب و افزایش انرژی مفید می دانند.

۶- برزگ ترین بشقاب غذای دنیا را دارد

تالی (Thali) که در زبان هندی به معنای «بشقاب» است، یک بشقاب فلزی است که در آن ۶ طعم مختلف سرو می شود: شر، شیرین، تند، تلخ، ترش و گس. به عقیده ی هندی ها، غذای کامل، ترکیب متعادلی از این ۶ طعم است.

رستوران های هندی بسیاری از اوقات بیشتر از ۲۰ غذای مختلف در این بشقاب سرو می کنند. به علاوه، همه ی بخش های بشقاب تالی را می توان مجدداً پُر کرد و اگر کماکان احساس گرسنگی می کردید می توانید غذای بیشتری درخواست کنید.

۷- از ظروف چینی استفاده نمی کنند

به جای ظروف چینی و شیشه ای که در بیشتر کشورهای دنیا مورد استفاده قرار می گیرند، اغلب خانواده های هندی از ظروف استیل استفاده می کنند. نظریات مختلفی در توضیح این پدیده مطرح شده است. برخی می گویند ظروف استیل کاربردی ترند چون مانند ظروف شیشه ای و چینی نمی شکنند، لب پر نمی شوند یا ترک بر نمی دارند و ظاهر آن ها برای مدت طولانی ای خوب باقی می ماند.

برخی هم می گویند که ظروف لعاب دار غیرپاکیزه دانسته می شوند چون در حقیقت از گل درست می شوند. دلیل آن هر چه که باشد، به ندرت می توان ظرفی از جنسی جز استیل در خانه های هندی پیدا کرد.

کانال عصر ایران در تلگرام